Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης βρεθήκαμε όλοι αντιμέτωποι με την "επιλεκτική" προσέγγιση και λύση των προβλημάτων. Είναι άραγε αυτή μία καινούρια ιδεολογική προσέγγιση των προβλημάτων ή μία υποβόσκουσα κατάσταση χρόνων ή πολύ περισσότερο δεκαετιών που απλά ανήλθε στο φως και απροκάλυπτα λειτουργεί ως σωτήρια λύση?
Κατ' αρχάς μιλούμε για την "επιλεκτική δημοκρατία". Μία δημοκρατία που ομοιάζει με εκείνη της Αρχαίας Κλασικής Αθήνας όπου τα δικαιώματα πολιτικής ισότητας και ελευθερίας ανήκαν μόνο στους ολίγους άνδρες ενώ η μάζα αποτελούμενη από τις γυναίκες και τους δούλους στερούνταν τα πάντα και λειτουργούσαν ως μέσα χειρισμού των πρώτων. Σήμερα, τα περιοριστικά μέτρα μείωσης του ελλείμματος, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι τακτικοί και έκτακτοι κεφαλικοί φόροι, η αύξηση των εξόδων διαβίωσης αφορούν και στηρίζονται μόνο σε μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες. Φυσικά μειώσεις στους μισθούς των κυβερνώντων, βουλευτών, ανώτατων διοκητικών υπαλλήλων κλπ. δεν σημειώνονται.
Ακόμα και στον τομέα της οικονομίας μιλούμε για "επιλεκτική" χρεοκοπία. Είναι άραγε τόσο ευνοική η κατάσταση στον πάτο του βαρελιού ώστε να μας δίνεται και δικαίωμα επιλογής? Μήπως μιλούμε στρουθοκαμηλίζοντας? Μήπως μάθαμε να ζούμε έτσι?
Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι όλης αυτής της κατάστασης? Είναι μόνο η πλειοψηφία των ανίκανων κυβερνώντων? Η μήπως και ο ίδιος ο λαός? Ποιος στήριζε και ψήφιζε τους πολιτικούς τόσα χρόνια? Ποιος κώφευε όταν βολευόταν και όταν τακτοποιούσε τα προσωπικά του συμφέροντα με τρόπο άδικο και ωφελιμιστικό?
Σε κάθε δοκίμιο μία από τις πρωταρχικές λύσεις των προβλημάτων είθισται να προτάσσεται η στήριξη πάνω στην νέα γενιά, στην δυναμικότητα, την αγνότητα και την θέληση που την διακρίνει για αλλαγή. Ποιοι όμως από το εκλογικό σώμα θα στηρίξουν νέους υποψήφιους πολιτικούς στις προσεχείς εκλογές? Το απογοητευμένο εκλογικό σώμα ζητάει αλλαγή, διψάει για αλλαγή... αλλά το 40% και πλέον δηλώνει ότι δεν θα ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα αλλά θα προβάλει την "αποχή" ως πολιτική άποψη!!!! Και το λυπηρό είναι ... ότι η ίδια η νεολαία αρνείται να συμμετάσχει και να στηρίξει κάθε νέα προσπάθεια.
Η αναρχία... όμως δεν είναι λύση και θα είναι ποτέ! Το κακό με την Ελλάδα είναι η νοοτροπία όλων μας. Αυτή πρέπει να αλλάξει. Από τον ψηφοφόρο μέχρι τον Πρωθυπουργό. Πώς θα γίνει αυτό? Μόνο με θαύμα! Το ίδιο θαύμα που καταβάλει κάθε Έλληνα, ο οποίος μόλις γίνεται μετανάστης υιοθετεί και τον ξενικό τρόπο συμπεριφοράς χλευάζοντας αυτόν της πατρίδας που άφησε πίσω, μα και ο ίδιος εφάρμοζε ως πολίτης.
Είθε η οικονομική κρίση να είναι η αφορμή για το τέλος όλων των κακών. Άλλωστε είμαστε ήδη στον πάτο. Πόσο πιο χαμηλά μπορούμε να πέσουμε?
